Maakt het Kind in jezelf je kinderachtig?

Maakt het Kind in jezelf je kinder­achtig?

Als het gaat over werken met het Kind in jezelf fronsen sommige mensen hun wenkbrauwen. Waarom zou je dat doen? En is het geen egocentrische navelstaarderij?

In de eerste plaats, of je er nou wel of niet contact mee maakt, het Kind zit in je. Het is en blijft een wezenlijk deel van ons. Met zijn behoeften, emoties, kwaliteiten en potentieel.

Die kwaliteiten vormen een hele schatkamer: levenslust, onschuld, openheid, vreugde, speelsheid, creativiteit, vertrouwen, nieuwsgierigheid, vitaliteit, gevoeligheid, sensualiteit.
Als je kijkt naar al die kwaliteiten zie je ook waarom het belangrijk is om het archetype van het Kind in jezelf te ontwikkelen. Het zijn allemaal potentiële krachtbronnen.  

In de tweede plaats, als je het contact met het Kind probeert te vermijden komen er juist vaak kanten van het Kind omhoog waar je moeite mee hebt, zoals jaloezie, angst, woede, behoeftigheid en onverantwoordelijkheid.

 Ten derde betekent contact maken met het Kind niet dat het Kind de leiding zou moeten hebben in je leven. Je geeft een feitelijk kind ook niet de leiding over de huishouding.

Het Kind heeft een volwassene nodig

Het Kind in ons heeft een liefdevolle, sterke en capabele volwassene nodig die het koestert, stimuleert en beschermt. Dus als je met het Kind werkt is het belangrijk om ook met de Verzorger en de Strijder te werken. De Verzorger geeft het Kind een liefdevolle basis, de Strijder beschermt de grenzen.
De fundamentele vraag die een Kind zonder woorden stelt is: Ben ik veilig? Mag ik er zijn? Die veiligheid vindt ze als alles goed is in de ogen en armen van haar ouders. Maar bij veel van ons was die liefde en bevestiging niet zo consistent aanwezig. En soms ontbrak die helemaal.

Voor een Kind is dat fundamentele gevoel van onveiligheid te bedreigend om te voelen. Dus duwt ze het weg, en ontwikkelt eigen manieren om het gevoel te ontwijken: controle en dwangmatigheid, zich terugtrekken in zichzelf of zich juist wild afreageren, “pleasen,” doen en proberen te zijn wat er van haar verwacht wordt. Wat de verdediging ook is, het echte Kind, met haar behoefte aan liefde en veiligheid, gaat ondergronds. En omdat ze in elkaar gedoken in een donker hoekje zit ontwikkelt ze zich niet. Ook als volwassene blijft ze de behoefte aan liefde en veiligheid koppelen aan een pijnlijk gevoel van tekortkomen.

In de liefde en in vriendschappen gaat dat problemen geven. Of het kwetsbare Kind blijft teruggetrokken, en dan is echte intimiteit niet mogelijk. Of ze voelt zich veilig genoeg bij de ander, en eist dan dat die nu eindelijk aan al haar behoeftes voldoet. Als dat te veel is voor die ander trekt ze zich weer gekwetst en kwaad terug.

Voor het Kind zorgen

Dus wat te doen? De enige oplossing is om als volwassene zelf voor het Kind te gaan zorgen. Een hartelijke innerlijke Verzorger ontwikkelen, die het Kind troost, koestert en begrenst. In mijn beide boeken, De rijkdom van je hart en De kracht van Archetypen, staan veel oefeningen en meditaties die je daarvoor kunt gebruiken. Een mooi werkboek over het innerlijke Kind is ook: Recovery of your Inner Child, door Lucia Capacchione.

Bij veel onveiligheid werkt het beter om dit proces met iemand samen te doen, een therapeut of een vertrouwde vriend of vriendin.

Dus, maakt contact met het Kind in jezelf je kinderachtig?

Het antwoord is nee. Het zal je helpen echt volwassen te worden, en emotioneel beter voor jezelf te zorgen. Je zult je veiliger en stabieler gaan voelen. En als bonus boor je al die mooie kwaliteiten van het Kind aan: de spontaniteit, levenslust, vitaliteit en creativiteit.

Scroll naar boven